مسائل پيچيده و چندبُعدی طيف وسيعی از ذینفعان را دربر می گيرند و به دليل وجود چالشهای مختلف به سختی حل می شوند. این چالشها متعددند، ولی در این ميان می توان از شكست دولت رفاه مدرن، شكست سرمایه داری بازار سنتی، کاهش منابع طبيعی و تغييرات آب و هوایی، جمعيت رو به پيری و هزینه های سلامتی و نگهداری ناشی از آن، آثار جهانی سازی، آثار افزایش شهرنشينی و… نام برد.
پيچيده تر شدن مسائل اجتماعی، شكست راهحلهای سنتی و پارادایمهای موجود استقرار یافته را به دنبال داشته است.
نوآوری های اجتماعی که در بستر انتخاب مسئولانه مردم، تعامل آزادانه بنگاهها، نظام بازار و با ترکيبی از فعاليتهای انتفاعی و غيرانتفاعی اتفاق می افتند، به دنبال ارائه راهكارهای جدید برای برطرف کردن مشكلات اجتماعی هستند. این راهكارها، پاسخ هایی پایدارتر، اثربخش تر و بهينه تر از راهكارهای موجود برای مشكلات اجتماعی، ارائه می کنند. همچنين بخش اصلی ارزشی که از فعاليت های نوآورانه اجتماعی به وجود می آید، نصيب جامعه و نه تعداد محدود افرادی که نوآوری کرده اند، می شود.
طيف وسيعی از بازیگران می توانند نوآوری های اجتماعی ارائه کنند: سياستگذاران، از طریق بهبود شرایط حقوقی برای ارائه نوآوری؛ مؤسسات، کارآفرینان و افراد خيّر از طریق سرمایه گذاری یا حمایت از نوآوری؛ و سازمانهای اجتماعی از طریق تلاش برای یافتن راه حل های نوآورانه برای نيازهای اجتماعی.
دولت ها از طریق نوآوری اجتماعی می توانند کارکردشان را در جامعه بهبود بخشند و بهبودهای اجتماعی برآمده از اجتماع را حمایت کنند. بدین منظور باید حوزه های سياستی کليدی برای توسعه نوآوری اجتماعی به نحو مقتضی مورد توجه سياست گذاران و قانون گذاران قرار گيرد که از جمله مهمترین آنها می توان به اصلاحات قانونی در جهت تعریف نهادها یا شكل های قانونی فعاليت نوآوران اجتماعی، اقدامات قانونی برای جذب جریانهای سرمایه گذاری جدید، توسعه استاندارد جامع و قابل اطمينان برای ارزیابی یک برنامه سياستی نوآوری اجتماعی و استقرار ساختارها و فرآیندهایی برای هماهنگی و اتصال فعاليت های نوآورانه اشاره کرد.
